Het gebeurt niet vaak, maar vandaag heb ik geen zin in de dood,
niet in verdriet,
niet in tranen
en zeker niet in levensverhalen.
Vandaag wil ik niks met groepen mensen,
oude structuren die herleven.
Geen verhalen over lijden en over-lijden,
niks over wat mensen voelen, wat ze denken.
hoe ze begrepen willen worden.
Vandaag lukt het me niet op te staan
vandaag niet zorgen voor en kijken naar….
Vandaag kan ik er niet tegen….
Ik draag stekels en wil dat het een voorjaar is,
al vroeg tijd voor een glas wijn met tapas.
Ik wil een eindeloos lange dag waarop ik een heel boek verslinden zal.
Vandaag wil ik vrede,
vandaag wil ik rust,
geen klagen,
geen jammerklachten,
niet wachten op die ene neef van ver,
geen gedoe bij een kist –
vandaag NIET!
Tot er gebeld wordt…..
Mijn hart breekt,
alle stekels vallen van me af er is nog maar één focus:
er is werk te doen:
Er is iemand dood, voor altijd weg.
Er zijn mensen met verdriet,
mensen die hun verhaal willen vertellen,
niet één keer, niet twee keer, maar oneindig veel keren.
Ik wil naar ze toe, mijn hart rent voor me uit.
Bijstaan wil ik ze,
ik wil begrijpen wat hen drijft,
weten wat ze denken en waarom.
Er is nog maar één ding:
met kennis van zaken in liefde omzien naar mijn medemens.
Nu!
Meteen!
Ik pak mijn tas, schik mijn haren
en verruil mijn spijkerbroek voor een zwarte nette,
mijn slippers voor hakken, kek jasje.
aan mij zullen ze zich niet storen…
Ik zal er voor hen zijn, uur na uur, dag na dag
tot ze weer verder kunnen en ik geluidloos zal verdwijnen…
maar pas als alles is gedaan…
Want uitvaartzorg is zorg voor mensen….