Zijn zoon had alle uitdagingen opgezocht,
meer uitgeprobeerd dan je kon bedenken,
dan verstandig was.
Hoe vaak had hij doodsangsten om zijn oudste kind uitgestaan…
tot de politie aan de deur kwam en vroeg of ze even binnen mochten komen… een ogenschijnlijk klein incident, maar zijn oudste zoon was dood.
Het was ondenkbaar, ongelooflijk en voor hem, de blinde vader,
zelfs onzichtbaar.
Dagenlang spraken we over het afscheid, over het leven en de dood.
Over de betekenis die je als mens voor elkaar kunt hebben
en het verschil dat je maakt, over liefde en loslaten, over moeiten en pijn.
Welke muziek moest er gespeeld worden en waarom, welke tekst gelezen en door wie. Bier met pinda’s na afloop, dat stond vast.
De aula is afgeladen vol met jongere en oudere mensen –
een roerige stilte met hier en daar een uitschietende stem,
geritsel van zakdoekjes,
geschuifel van voeten en dan,
daverende muziek….
sprekers,
iemand speelt op zijn gitaar,
een meisje zingt…
Iedereen loopt langs de kist,
de één klopt er zachtjes op,
een ander geeft een bloem,
er gaan foto’s en briefjes mee,
iemand drukt een kus op de kist.
Dan gaan we naar het crematiegebouw,
zijn moeder en vader, zijn zus en zijn broers.
De blinde vader hoort hoe de kist van zijn kind
van de ene op de andere baar geschoven wordt,
hij hoort de uiteenzetting van de procedure,
met zijn vingers voelt hij het nummer op het steentje
dat met zijn geliefde kind mee zal gaan de oven in.
Hij drukt zelf op de knop om de oven te bedienen.
Haast geluidloos schuift het ovenluik omhoog,
wij zien de gloeiende ovenruimte maar hij zegt:
“Wat fijn dat ik de warmte voel die mijn zoon omhullen zal.
Dit is troostend voor mij.”